Jazz Giltay (15 jaar). Zijn favoriete vak op school is gamedesign. Hij ontwerpt dan zijn eigen spelletjes op de computer. Jazz heeft in meerdere pleeggezinnen gewoond. Toelichting foto: Jazz met escaperoomboek, wat alles te maken heeft met zijn favoriete vak gamedesign.

Jazz is een pleegkind met autisme. Toen hij twee maanden oud was, ging hij naar een crisispleeggezin. Voor Jazz en zijn zus was het niet veilig thuis. Toen hij 1 jaar was, kreeg hij twee moeders die meerdere pleegkinderen hadden. Zijn zus ging daar eerst ook wonen, maar zij verhuisde na een jaar naar een andere plek. Op zijn zevende ging hij naar zijn huidige pleeggezin, nadat zijn pleegmoeders uit elkaar gingen. In het nieuwe pleeggezin is hij enig kind. Hij heeft het ontzettend naar zijn zin. Zijn pleegvader is een grapjas en de lach van zijn pleegmoeder vindt hij heel leuk. ‘Ze houden van elkaar,’ zegt Jazz. De pleegouders laten zich begeleiden in plaats van dat alle hulpverleners Jazz gaan begeleiden, anders was het te veel verschillende begeleiding, en dus te veel personen om Jazz heen. Jazz heeft vier moeders waar hij allemaal nog contact mee heeft. Hij heeft een grote familie. Zijn biologische moeder heeft een nieuwe vriend en met die partner kinderen, zijn halfbroertje en -zusje. Dat vindt hij superleuk. Zijn biologische vader heeft hij lang niet meer gezien, maar daar komt binnenkort verandering in. Samen met zijn zus gaat hij hem ontmoeten.

Het onderwerp jeugdhulp kwam op zijn school tijdens de les ter sprake. Toen heeft Jazz verteld dat hij een pleegkind is en bleek er nog een ander pleegkind in zijn klas te zitten. De kinderen in zijn klas reageerden positief. Dat was voor hem een opluchting omdat hij er mocht zijn. Hij had dit niet eerder verteld, bang voor negatieve reacties.

Jazz heeft een tip voor pleegkinderen: ‘Probeer op jezelf te vertrouwen en wees lief voor jezelf. Als je je rot voelt, praat dan met je pleegouders, pleegzus of -broer.’ Zelf wordt Jazz rustig als hij hun hond Dante aait.

Marianne van Sommeren (50 jaar) is projectsecretaris. Zij kent haar man 25 jaar en ze hebben twee zoons van 17 en 21. Marianne was 8 toen ze in een pleeggezin terechtkwam.

Marianne is op haar vierde met haar twee broers en een zus uit huis geplaatst. Haar oma zag dat ze verwaarloosd werden en trok aan de bel. Zij kwam met haar broers en zus in een kindertehuis terecht. Toen ze zeven was kwam ze samen met haar zus bij haar huidige pleegouders en haar broers gingen naar een ander pleeggezin. Zij en haar zus waren toen nog alleen in het gezin. Later kwamen er nog twee pleegkinderen bij en toen zij en haar zus niet meer thuis woonden in het pleeggezin kregen haar pleegouders twee eigen kinderen. Haar pleegouders zorgden dat zij hun biologische moeder een keer in de zoveel tijd zagen. Maar haar moeder annuleerde de afspraak altijd, omdat ze dat mentaal niet aankon. Dat was voor Marianne en haar zus heel verdrietig. Inmiddels zijn haar biologische ouders overleden. ‘Ik kan me de begeleiding niet goed herinneren, die was er toen ook niet zo. Haar ouders stonden daar alleen in. Dat is nu wel anders,’ zegt ze. Haar pleegouders beschouwt ze als haar ouders. Ze heeft goed contact met hen. Zij en haar zus hebben nog steeds een plek in het gezin. Ook heeft ze contact met haar broers. Naast haar gezin, is haar hond haar grote liefde. Als zij zich rot voelt, dan aait ze de hond en ontvangt ze zoveel liefde. Als Marianne terugkijkt naar pleegzorg vroeger ten opzichte van nu, dan vindt zij het heel waardevol dat pleegzorg bestaat: ‘Het is heel belangrijk dat er veiligheid is voor een kind en dat je van een kind houdt. Iedereen probeert dat op zijn manier goed te doen. Maar je kunt nooit de liefde die een kind gemist heeft opvullen, hoeveel je er ook in stopt, Het is belangrijk dat de pleegzorg er voor de match en de begeleiding is.’

Door Lily Monori van Dijken