Berichten per auteur

Het was bijna Sint Maarten en daarom vroeg ik de ouders van Rianne, Maaike en Brian of ze zin hadden om lampionnen te maken voor als de kinderen hier het feest zouden vieren. Zin wel, maar of het haalbaar was, dat was de vraag. Maar Sint Maarten zonder lampion.. dat kan niet. Dus ik ben allerlei lampionnen gaan maken. Allemaal verschillende en nog één reserve, dan hebben ze iets te kiezen. Het is eigenlijk te veel, maar uit liefde sta ik er toch achter dat ik dit doe.
Als we elkaar een paar dagen later begroeten komen hun zelfgemaakte lampionnen mee de auto uit. Die van mij hoeven ze niet.

Kerstin zit met lange tanden haar broodje op te eten: het ei is te koud, het brood te hard en de kaas te ‘pitterig’, whatever that may be. Met een rustige stem deelt ze ons mee: “Eigenlijk wil ik niet bij jullie wonen. Maar bij mijn zusje. Jullie zijn niet mijn zusje.”

Kerstin voelt zich ziek en is voor het eerst in tijden weer eens heel aanhankelijk en knuffelig.
Ze is thuis en we rommelen samen gezellig aan. Als ik aankondig dat de schoonmaakster komt, zegt ze direct: ‘O nee hè! Niet weer! Ik ben zo moe van op bezoek gaan en visite!’
Eindelijk zegt ze het zélf een keer. 

Ze hadden het me tijdens de cursus wel gezegd hoor, hoe belangrijk het is om voor jezelf te zorgen. Met klem zelfs, eerlijk gezegd.
En ook dat ik me niet moest verheugen op een pleegkind. Zo léuk zou het niet worden. Boeiend, dat wel.
Alsof ik een naïef kind was. Alsof ik mezelf niet zou kennen. Ik heb een zorgopleiding gedaan en ik ben gewoon enthousiast. Laat me dat koesteren.

Vakanties zijn zo fijn omdat je ongegeneerd in pyjama kunt leven. Treinbanen maken die de hele kamer en keuken rond gaan. Poppen die met elkaar de tafel bezetten en een ontbijt krijgen van plastic ui, stoffen champignons en frietjes van knijpers. Zo zag ik pleegzorg eerlijk gezegd ook voor me.
Misschien omdat ik altijd heb gezien hoe helend spelen kan zijn. Spanningen worden afgevoerd, ervaringen verwerkt en misschien nog het belangrijkste: kinderen hebben grotendeels zelf de regie in handen.

Onze pleegdame van ruim 4 jaar heeft de eerste wenperiode op school achter de rug en is op en top kleuter. Speelafspraakjes, hulpje zijn, nieuwe liedjes en woorden mee naar huis nemen en veel indrukken en input om te verwerken.

Met de komst van ons vierde pleegkind is er ook een schoonmaakster gekomen. Dat hadden we voor die tijd al bedacht, want we willen niet dat het huishouden een bron van stress is. En vooral omdat we onze energie aan de kinderen willen geven.

Kerstin huppelt zwaaiend met de folder van de avondvierdaagse op me af. 'Kijk eens wat juf ons heeft gegeven! We mogen meedoen!!!'
'Leuk lieverd, ik zal er thuis naar kijken.'

Er ligt een stapel gekleurde papiertjes op tafel waar ik al een week lang vlindertjes van wil gaan maken. Ik twijfel: ruim ik het maar op of probeer ik snel iets? Ik kies voor het laatste en zie dat er in een mum van tijd een eenvoudig vlindertje te maken is. Kerstin komt nieuwsgierig kijken. 'Wow! Vlinders! Die ga ik ook maken!' Ze ziet het gemak bij mij, dat kan zij ook!
Met een bot, plastic kartelschaartje begint ze enthousiast. Om er na drie tellen achter te komen dat het toch niet zo eenvoudig is. 'Nou zeg! Waarom kan ik dit niet! Ik kan ook niks! Ik ben nog maar een domme peuter. Alles wordt lelijk dat ik maak!'
Ik vraag rustig of ze mijn hulp nodig heeft en ga bewust even niet op de inhoud in. 'Ja! Maar het is toch al verpest!' Ik pruts wat en ook hier is alsnog een vlindertje van te maken. Kerstin lacht, ze is er trots op.