Berichten per auteur

Als je net als ik van bakken houdt, weet je misschien dat je bij sommige recepten ‘familie’ moet maken. Dat zijn vaak lastigere recepten waardoor je iets speciaals kunt krijgen, zoals een vruchtenmousse.

Het is dinsdagavond negen uur als de telefoon gaat. Een mevrouw van de jeugdbescherming belt met de vraag of we voor die nacht een plek hebben voor een meervoudig beperkt meisje van negen jaar. “Waarom bel je mij?” vraag ik. “Dit is toch geen kind voor een gewoon pleeggezin? Dit is een kind voor een instelling en anders ken ik genoeg gezinshuizen die crisisbedden hebben. Dat lijkt me passender.” “Klopt”, is het antwoord. “Alleen wil niemand haar hebben.”

Ik weet het nog goed. Op een woensdagochtend zat ik met de tranen in mijn ogen en sprak ik uit: ik heb zó'n zin dat er een kindje komt! Volgens mij zijn we er klaar voor. Het enige waar ik tegenop zie, is een kind dat echt de hele dag praat en aandacht vraagt.

Het verbaast me altijd weer, de hang naar tradities. Toch blijkt elke keer weer hoe belangrijk het is voor kinderen. En zeker ook voor pleegkinderen.

Een hele bijzondere dag, vandaag krijgen we de sleutel van ons nieuwe huis! De auto zit volgepakt met stroopwafels en sloophamers, de kinderen blijven over en onze pleegdochter Marije mag bij een vriendin spelen. Iets voor achten gaat de telefoon en mijn man neemt op. Oei, zijn er moeilijkheden met de sleuteloverdracht? Tussen het tandenpoetsen en tassen inpakken door, voel ik dat er iets mis is. Mijn man komt terug en vertelt dat de gezinsvoogd belde. De biologische moeder van Marije is overleden.

Over een half jaar wordt pleegzoon Richard achttien jaar. Volwassen worden betekent dat er een aantal dingen geregeld moet worden. Een zorgverzekering, toeslagen, misschien een rijbewijs? Hoogste tijd om dit af te spreken met zijn voogd.

Pleegzoon Richard is 17 is onafscheidelijk van zijn telefoon. Dat was al jaren zo, maar de laatste tijd is het nog erger geworden: avond aan avond ligt hij op bed met zijn telefoon.

Pleegzoon Luuk is 16 jaar en hij vindt het de hoogste tijd om zijn zakgeld aan te vullen met een weekendbaantje. Van zijn pleegzus heeft hij gehoord over haar baantje als weekendkracht in een verzorgingshuis. Wat zij kan, kan ik ook, denkt hij.

Onze pleegzoon Niels dacht altijd dat een succes zoals het halen van een diploma niet voor hem was weggelegd. Dat pakte toch anders uit: vorige week slaagde hij met vlag en wimpel voor zijn eerste echte diploma. Supertrots was hij, en wij als pleegouders ook.