Berichten per auteur

Het is vakantie. De afgelopen weken heeft Kerstin niet met andere kinderen gespeeld, behalve op school. Rianne was er ook al niet. Het was te veel, samen met de sportles die weer gestart is. Daarom is de vakantie het perfecte moment om weer eens af te spreken met een vriendin. Ze mag zelfs bij ons blijven logeren. Dat vraagt het nodige aan voorbereiding, begeleiding én de ‘napret’ maar dat hebben we er dubbel en dwars voor over. Juist de sociale contacten zijn zo belangrijk voor Kerstin.

Gevoelens. Wie heeft ze niet. We zijn allemaal geschapen met een boel gevoel. Blij, boos, verdrietig, trots. Er zijn veel verschillende gevoelens. Bij de één liggen de gevoelens flink aan de oppervlakte en bij de ander zijn de gevoelens ver weggestopt.

Vroeger als kind deed ik nooit mee met de avondvierdaagse. Geen idee waarom eigenlijk. Maar met onze kinderen liep ik getrouw de avondvierdaagse mee, samen met mijn man. Als je dan de vier dagen had volbracht dan kreeg je een medaille opgespeld. Dat vond ik toch altijd zo leuk. Vooral toen het getal op mijn medaille opliep. Het aantal keer dat je mee hebt gedaan staat namelijk op je medaille. Zo trots als een.... kind was ik dan.

Twee keer per jaar moeten we er aan geloven. Twee keer per jaar komt het heel slecht uit. Niet vanwege het bezoekje, maar vanwege de hevige spanning die erbij komt kijken. Het gewone leven vraagt al genoeg, een tandartsbezoek heeft altijd een grotere impact dan ik wenselijk vind. Kerstin is óók bang voor een slecht gebit. Daardoor lukt het haar om de stap toch iedere keer te maken.

Ik heb een periode op een woongroep gewerkt met verstandelijk beperkte cliënten. Deze cliënten hadden allemaal een dossier. Op de voorkant van dat dossier stonden stippen. Één stip betekende dat het een makkelijke cliënt was. Twee stippen betekende dat hij of zij hier en daar wat begeleiding nodig had. En met drie stippen hield die cliënt de leiding behoorlijk bezig op een dag. Er mochten dan ook niet te veel ‘drie stippen cliënten’ in één groep zitten.

Ik weet het nog goed: de eerste dag met Kerstin naar de kleuterklas. Mijn eerste ervaring als pleegouder op school, háár derde nieuwe kleuterklas. Ze had er een week naar uitgekeken, alle nachtjes afgeteld. Maar op de maandag zelf werd ze vreselijk bang. ‘Ik blijf bij je’ zei ik, ‘we gaan samen.’

Na heel lang uitstellen heb ik me onlangs aangemeld voor de opleiding kinder- en opvoedcoach. “Ben je daar niet een beetje te laat mee? Ik word 17!”zegt mijn zoon Nicky lachend. Misschien had ik het inderdaad eerder moeten doen, maar ik moet zeggen dat het opvoeden me best redelijk af gaat. Oké, natuurlijk heb ik het hier en daar ook wel even ontzettend moeilijk gehad. Met mijn handen in het haar gezeten, huilend in bed gelegen en soms het even helemaal niet meer zien zitten.

Door onze ingrijpende gezinsverandering kwam ik niet meer tot schrijven. Nu voelt de weg weer vrij om iets met jullie te delen. Ik wist niet dat het kon, rouwen terwijl er niemand dood is. Maar dat is toch echt wat er gebeurde de afgelopen maanden. Twee van onze lieve, dierbare pleegkinderen, hebben ons pleeggezin verlaten. Het zat er al een tijdje aan te komen maar ik hoopte zó dat het niet zou gebeuren. Dat hun ouders inzien hoe ze hier ontspannen en andere dingen leren. Is het te bedreigend? Hebben ze het te goed? Als de reden louter positief was, dan had ik uiteraard de vlag uitgehangen.

En toen was het stil. Veel te lang stil. We willen zo graag weer. Maar het duurt zo lang. Wachten tot je weer aan de bak mag. Met alle positieve en negatieve aspecten van pleegzorg. Het is een gevoel dat veel buitenstaanders niet begrijpen, maar dat voor pleegouders onder elkaar zo herkenbaar is. Als je een telefoontje van pleegzorg krijgt stijgt je adrenaline in no time van 0 tot 100, sta je aan en gaan al die radartjes aan het werk. Maar helaas, vooralsnog is het dus heel stil in huis.