Berichten per auteur

Mijn man, pleegdochter Kerstin (6) en ik gaan weer eens kamperen, dat is lang geleden. Onderweg komen we langs een leuk winkeltje en besluiten we een kijkje te nemen. We zijn meteen in de vakantiestemming. Kerstin babbelt er op los met de verkoper en hij vraagt haar het hemdje van haar lijf. Na een paar minuutjes neem ik het over: “Zo, nu is het weer klaar met kletsen meisje, anders ben je straks veel te moe.” De verkoper is er niet blij mee. “Het was net zo gezellig. Je kunt ze veel beter zo hebben dan van die kinderen die achter hun moeder duiken! Ze is open en vrij, dat is een heel mooie eigenschap!”

Je kan niet van elk kind een ster maken, maar je kan ze wel allemaal laten schitteren. Daarom genieten wij zo van onze rol als weekendpleegouders. Onze pleegdochter een schitterend weekend bezorgen. Haar laten lachen, stralen. Genieten van de mooie dingen in het leven.

Met zes schoolgaande kinderen is een schooljaar sowieso een uitdaging. De balans vinden tussen controle en loslaten, blijft een uitdaging. Er bestaan geen regels voor, per kind moet je het anders begeleiden en sturen. Hoe anders was het dit jaar. Halverwege door de corona alle kinderen thuis terwijl we midden in een verbouwing zaten. 

Momenteel zitten wij midden in een verbouwing. We groeien ons huis uit. Dus boven op ons huis wordt een groot dakkapel geplaatst zodat pleegzoon ook een kamer voor zichzelf heeft. En beneden wordt het huis 2,50 meter uitgebouwd. Na maanden rondsnuffelen op Pinterest (echt ideaal), keukenwinkels en woonwinkels bezoeken en overleg met mijn lieve man begint het zo langzaam maar zeker vorm te krijgen, wat wij in ons hoofd hadden. En wat wordt het mooi! 

Onze pleegkinderen Michelle en David (tweeling van 17) hebben inmiddels al heel wat jaren een eigen telefoon en andere attributen waarmee vooral David zichzelf uren kan vermaken. Ik kon mij er ernstig aan storen. Het is nooit klaar: de oneindig durende spelletjes, het oneindige scrollen op social media en de ene video volgt automatisch op de voorgaande. Het houdt nooit op tenzij je het zelf stopt.

Na de dood van George Floyd ontstond er een wereldwijde discussie over raciale discriminatie. Er zijn demonstraties in Nederland en thema’s als ‘discriminatie’ en ‘etnisch profileren’ zijn actueel. Ook pleegkinderen hebben hiermee te maken. In het boek ‘Dit huis is een thuis’ vertellen ze hierover.

“Laten we de bezoekregelingen eens duidelijk in kaart brengen,” stelde de voogd van onze pleegkinderen laatst voor. Dit is de derde voogd met een eigen visie en eigen mening en denken “het beter te weten” dan de rest. Ik draai nog net niet met mijn ogen maar echt serieus: moet dit?

Ik ben net terug van een wandeling in het bos met mijn zoon Joël. Het begon net al te schemeren en ik besefte me net iets te laat dat het bos dan van de “wilde dieren” is. We begonnen aan onze zes kilometer wandeling met frisse moed. De route was wat heuvelachtig en vol mul zand maar we hadden de vaart er goed in. We zagen aan de zijkant van de weg omgewoeld zand, wat door de wilde zwijnen was veroorzaakt. En toen begon het.

Een aantal van onze pleegkinderen zijn geheime plaatsingen. En omdat wij altijd vanuit crisisopvang werken, zijn we het een en ander wel gewend. En weten we welke stappen we moeten zetten om zo min mogelijk risico te lopen en te zorgen dat ons adres geheim blijft. De school, de huisarts en andere partijen die bij ons gezin betrokken zijn weten van onze situatie en gaan daar uiterst zorgvuldig mee om. Ook vrienden, kennissen en familie weten inmiddels dat foto’s, namen en dergelijke niet online gedeeld mogen worden. Natuurlijk gaat er hier en daar soms wat mis, maar gelukkig is het nog nooit zo mis gegaan dat de geheime plaatsing in gevaar kwam.