Berichten per auteur

Kerstins juf vraagt of ik gezellig meega op schoolreisje, dat is fijn voor Kerstin. Natuurlijk ga ik mee. Het is haar eerste schoolreisje en ze vindt het spannend. Dat Kerstin dit ook nog zo klip en klaar benoemt zegt voldoende, meestal komt spanning er in vagere verschijningsvormen uit.

Het is weekend: Rianne, Maaike en Brian zijn twee weken niet geweest en hebben duidelijk iets in te halen. Ze hebben honger. In doodgewone boterhammen én op emotioneel gebied. Ze wurmen zich alle drie tussen de voorste autostoelen om te vragen wat we thuis gaan eten, wanneer we gaan voetballen en wat we morgen gaan doen. Ze vertellen over school of zitten aan ons haar, om ook fysiek weer contact te maken: als bijen duiken ze op de nectar af.

Ik heb altijd kinderen gewild. Vanaf het moment dat ik een pop kreeg was het duidelijk: ik deed niets liever dan haar bedje opmaken, aan- en uitkleden, wandelen met de poppenwagen en haar wiegen in mijn armen.
Het was nooit de vraag óf ik moeder zou worden, dat voelde ik zo duidelijk, daar vertrouwde ik blind op. Het was alleen de vraag wanneer en van hoeveel.

‘Mam! Mag ik bij Bram spelen vanmiddag?!?’ Kerstin kijkt me verwilderd aan en rent alweer door. 'We gaan samen spelen bij jullie!’, hoor ik haar roepen tegen de moeder van Bram. Beduusd zit ik het aan te kijken.

Kerstin komt met een sip en vooral vermoeid gezicht uit school. Ik voel een pijnscheut van binnen. Had ik haar toch thuis moeten laten? We lopen naar de auto en op de vraag hoe het was, veert Kerstin op. Ik luister met een half oor omdat er auto’s langsrijden. “Leuk mama, we gingen met onze handen over een kabouterpiemel vegen!”

Als je net als ik van bakken houdt, weet je misschien dat je bij sommige recepten ‘familie’ moet maken. Dat zijn vaak lastigere recepten waardoor je iets speciaals kunt krijgen, zoals een vruchtenmousse.

Het is dinsdagavond negen uur als de telefoon gaat. Een mevrouw van de jeugdbescherming belt met de vraag of we voor die nacht een plek hebben voor een meervoudig beperkt meisje van negen jaar. “Waarom bel je mij?” vraag ik. “Dit is toch geen kind voor een gewoon pleeggezin? Dit is een kind voor een instelling en anders ken ik genoeg gezinshuizen die crisisbedden hebben. Dat lijkt me passender.” “Klopt”, is het antwoord. “Alleen wil niemand haar hebben.”

Ik weet het nog goed. Op een woensdagochtend zat ik met de tranen in mijn ogen en sprak ik uit: ik heb zó'n zin dat er een kindje komt! Volgens mij zijn we er klaar voor. Het enige waar ik tegenop zie, is een kind dat echt de hele dag praat en aandacht vraagt.

Het verbaast me altijd weer, de hang naar tradities. Toch blijkt elke keer weer hoe belangrijk het is voor kinderen. En zeker ook voor pleegkinderen.