Berichten per auteur

Met de komst van ons vierde pleegkind is er ook een schoonmaakster gekomen. Dat hadden we voor die tijd al bedacht, want we willen niet dat het huishouden een bron van stress is. En vooral omdat we onze energie aan de kinderen willen geven.

Kerstin huppelt zwaaiend met de folder van de avondvierdaagse op me af. 'Kijk eens wat juf ons heeft gegeven! We mogen meedoen!!!'
'Leuk lieverd, ik zal er thuis naar kijken.'

Er ligt een stapel gekleurde papiertjes op tafel waar ik al een week lang vlindertjes van wil gaan maken. Ik twijfel: ruim ik het maar op of probeer ik snel iets? Ik kies voor het laatste en zie dat er in een mum van tijd een eenvoudig vlindertje te maken is. Kerstin komt nieuwsgierig kijken. 'Wow! Vlinders! Die ga ik ook maken!' Ze ziet het gemak bij mij, dat kan zij ook!
Met een bot, plastic kartelschaartje begint ze enthousiast. Om er na drie tellen achter te komen dat het toch niet zo eenvoudig is. 'Nou zeg! Waarom kan ik dit niet! Ik kan ook niks! Ik ben nog maar een domme peuter. Alles wordt lelijk dat ik maak!'
Ik vraag rustig of ze mijn hulp nodig heeft en ga bewust even niet op de inhoud in. 'Ja! Maar het is toch al verpest!' Ik pruts wat en ook hier is alsnog een vlindertje van te maken. Kerstin lacht, ze is er trots op.

Kerstins juf vraagt of ik gezellig meega op schoolreisje, dat is fijn voor Kerstin. Natuurlijk ga ik mee. Het is haar eerste schoolreisje en ze vindt het spannend. Dat Kerstin dit ook nog zo klip en klaar benoemt zegt voldoende, meestal komt spanning er in vagere verschijningsvormen uit.

Het is weekend: Rianne, Maaike en Brian zijn twee weken niet geweest en hebben duidelijk iets in te halen. Ze hebben honger. In doodgewone boterhammen én op emotioneel gebied. Ze wurmen zich alle drie tussen de voorste autostoelen om te vragen wat we thuis gaan eten, wanneer we gaan voetballen en wat we morgen gaan doen. Ze vertellen over school of zitten aan ons haar, om ook fysiek weer contact te maken: als bijen duiken ze op de nectar af.

Ik heb altijd kinderen gewild. Vanaf het moment dat ik een pop kreeg was het duidelijk: ik deed niets liever dan haar bedje opmaken, aan- en uitkleden, wandelen met de poppenwagen en haar wiegen in mijn armen.
Het was nooit de vraag óf ik moeder zou worden, dat voelde ik zo duidelijk, daar vertrouwde ik blind op. Het was alleen de vraag wanneer en van hoeveel.

‘Mam! Mag ik bij Bram spelen vanmiddag?!?’ Kerstin kijkt me verwilderd aan en rent alweer door. 'We gaan samen spelen bij jullie!’, hoor ik haar roepen tegen de moeder van Bram. Beduusd zit ik het aan te kijken.

Kerstin komt met een sip en vooral vermoeid gezicht uit school. Ik voel een pijnscheut van binnen. Had ik haar toch thuis moeten laten? We lopen naar de auto en op de vraag hoe het was, veert Kerstin op. Ik luister met een half oor omdat er auto’s langsrijden. “Leuk mama, we gingen met onze handen over een kabouterpiemel vegen!”

Als je net als ik van bakken houdt, weet je misschien dat je bij sommige recepten ‘familie’ moet maken. Dat zijn vaak lastigere recepten waardoor je iets speciaals kunt krijgen, zoals een vruchtenmousse.