Berichten over Jij en je pleegkind

Onlangs bezochten mijn man en ik een thema-avond over hechting bij onze pleegzorgorganiatie. We hadden oppas geregeld, het eten stond op tijd op tafel, de badkamer was klaar voor het avondritueel van de (pleeg)kinderen en er zat genoeg benzine in de auto. Gauw nog even koffie gezet voor onderweg, want het is bijna een uur rijden voor ons.

We hebben iets te vieren, want mijn vriend Lars is jarig geweest. Verjaardagen vieren is nogal intensief met onze kinderen, dus die van onszelf slaan we liever over.
Maar dat is niet leuk voor de kinderen. Compromis: met elkaar uit eten. De kinderen gaan uit hun dak van blijdschap. Omdat het vertrouwde restaurant waar we vaker heen gaan is volgeboekt, gaan we naar een nieuw restaurant. We opperden nog om het te verplaatsen naar het volgende weekend, maar dat was voor geen van hen een optie. Ze hadden zich er helemaal op verheugd om nú te gaan.

Vanaf de eerste dag dat Kerstin bij ons kwam wonen, zaten haar tandjes al los. Volgens haar dan. Daardoor kon ze niet goed eten en tandenpoetsen natuurlijk.
We besteedden er niet te veel aandacht aan, maar keken enigszins bevreesd uit naar de periode dat haar tanden echt los zouden gaan zitten.

Kerstin mocht weer een keer een speelafspraakje maken van ons. Dat doen we niet zo snel meer maar nu dachten we dat het kon. Ons niet realiserend dat we ook nog boodschappen moesten doen. Des te meer reden om het echt bij een uur spelen te houden, ook al was de sfeer bijzonder relaxed. Inmiddels hebben we geleerd al rekening te houden met de rest van de dag.

Het was bijna Sint Maarten en daarom vroeg ik de ouders van Rianne, Maaike en Brian of ze zin hadden om lampionnen te maken voor als de kinderen hier het feest zouden vieren. Zin wel, maar of het haalbaar was, dat was de vraag. Maar Sint Maarten zonder lampion.. dat kan niet. Dus ik ben allerlei lampionnen gaan maken. Allemaal verschillende en nog één reserve, dan hebben ze iets te kiezen. Het is eigenlijk te veel, maar uit liefde sta ik er toch achter dat ik dit doe.
Als we elkaar een paar dagen later begroeten komen hun zelfgemaakte lampionnen mee de auto uit. Die van mij hoeven ze niet.

Kerstin zit met lange tanden haar broodje op te eten: het ei is te koud, het brood te hard en de kaas te ‘pitterig’, whatever that may be. Met een rustige stem deelt ze ons mee: “Eigenlijk wil ik niet bij jullie wonen. Maar bij mijn zusje. Jullie zijn niet mijn zusje.”

Kerstin voelt zich ziek en is voor het eerst in tijden weer eens heel aanhankelijk en knuffelig.
Ze is thuis en we rommelen samen gezellig aan. Als ik aankondig dat de schoonmaakster komt, zegt ze direct: ‘O nee hè! Niet weer! Ik ben zo moe van op bezoek gaan en visite!’
Eindelijk zegt ze het zélf een keer. 

Ze hadden het me tijdens de cursus wel gezegd hoor, hoe belangrijk het is om voor jezelf te zorgen. Met klem zelfs, eerlijk gezegd.
En ook dat ik me niet moest verheugen op een pleegkind. Zo léuk zou het niet worden. Boeiend, dat wel.
Alsof ik een naïef kind was. Alsof ik mezelf niet zou kennen. Ik heb een zorgopleiding gedaan en ik ben gewoon enthousiast. Laat me dat koesteren.

Vakanties zijn zo fijn omdat je ongegeneerd in pyjama kunt leven. Treinbanen maken die de hele kamer en keuken rond gaan. Poppen die met elkaar de tafel bezetten en een ontbijt krijgen van plastic ui, stoffen champignons en frietjes van knijpers. Zo zag ik pleegzorg eerlijk gezegd ook voor me.
Misschien omdat ik altijd heb gezien hoe helend spelen kan zijn. Spanningen worden afgevoerd, ervaringen verwerkt en misschien nog het belangrijkste: kinderen hebben grotendeels zelf de regie in handen.