Berichten over Jij en je pleegkind

Ze hadden het me tijdens de cursus wel gezegd hoor, hoe belangrijk het is om voor jezelf te zorgen. Met klem zelfs, eerlijk gezegd.
En ook dat ik me niet moest verheugen op een pleegkind. Zo léuk zou het niet worden. Boeiend, dat wel.
Alsof ik een naïef kind was. Alsof ik mezelf niet zou kennen. Ik heb een zorgopleiding gedaan en ik ben gewoon enthousiast. Laat me dat koesteren.

Vakanties zijn zo fijn omdat je ongegeneerd in pyjama kunt leven. Treinbanen maken die de hele kamer en keuken rond gaan. Poppen die met elkaar de tafel bezetten en een ontbijt krijgen van plastic ui, stoffen champignons en frietjes van knijpers. Zo zag ik pleegzorg eerlijk gezegd ook voor me.
Misschien omdat ik altijd heb gezien hoe helend spelen kan zijn. Spanningen worden afgevoerd, ervaringen verwerkt en misschien nog het belangrijkste: kinderen hebben grotendeels zelf de regie in handen.

Onze pleegdame van ruim 4 jaar heeft de eerste wenperiode op school achter de rug en is op en top kleuter. Speelafspraakjes, hulpje zijn, nieuwe liedjes en woorden mee naar huis nemen en veel indrukken en input om te verwerken.

Met de komst van ons vierde pleegkind is er ook een schoonmaakster gekomen. Dat hadden we voor die tijd al bedacht, want we willen niet dat het huishouden een bron van stress is. En vooral omdat we onze energie aan de kinderen willen geven.

Kerstin huppelt zwaaiend met de folder van de avondvierdaagse op me af. 'Kijk eens wat juf ons heeft gegeven! We mogen meedoen!!!'
'Leuk lieverd, ik zal er thuis naar kijken.'

Er ligt een stapel gekleurde papiertjes op tafel waar ik al een week lang vlindertjes van wil gaan maken. Ik twijfel: ruim ik het maar op of probeer ik snel iets? Ik kies voor het laatste en zie dat er in een mum van tijd een eenvoudig vlindertje te maken is. Kerstin komt nieuwsgierig kijken. 'Wow! Vlinders! Die ga ik ook maken!' Ze ziet het gemak bij mij, dat kan zij ook!
Met een bot, plastic kartelschaartje begint ze enthousiast. Om er na drie tellen achter te komen dat het toch niet zo eenvoudig is. 'Nou zeg! Waarom kan ik dit niet! Ik kan ook niks! Ik ben nog maar een domme peuter. Alles wordt lelijk dat ik maak!'
Ik vraag rustig of ze mijn hulp nodig heeft en ga bewust even niet op de inhoud in. 'Ja! Maar het is toch al verpest!' Ik pruts wat en ook hier is alsnog een vlindertje van te maken. Kerstin lacht, ze is er trots op.

Kerstins juf vraagt of ik gezellig meega op schoolreisje, dat is fijn voor Kerstin. Natuurlijk ga ik mee. Het is haar eerste schoolreisje en ze vindt het spannend. Dat Kerstin dit ook nog zo klip en klaar benoemt zegt voldoende, meestal komt spanning er in vagere verschijningsvormen uit.

Het is weekend: Rianne, Maaike en Brian zijn twee weken niet geweest en hebben duidelijk iets in te halen. Ze hebben honger. In doodgewone boterhammen én op emotioneel gebied. Ze wurmen zich alle drie tussen de voorste autostoelen om te vragen wat we thuis gaan eten, wanneer we gaan voetballen en wat we morgen gaan doen. Ze vertellen over school of zitten aan ons haar, om ook fysiek weer contact te maken: als bijen duiken ze op de nectar af.

Ik heb altijd kinderen gewild. Vanaf het moment dat ik een pop kreeg was het duidelijk: ik deed niets liever dan haar bedje opmaken, aan- en uitkleden, wandelen met de poppenwagen en haar wiegen in mijn armen.
Het was nooit de vraag óf ik moeder zou worden, dat voelde ik zo duidelijk, daar vertrouwde ik blind op. Het was alleen de vraag wanneer en van hoeveel.