Verhalen over pleegzorg

Het is dinsdagavond negen uur als de telefoon gaat. Een mevrouw van de jeugdbescherming belt met de vraag of we voor die nacht een plek hebben voor een meervoudig beperkt meisje van negen jaar. “Waarom bel je mij?” vraag ik. “Dit is toch geen kind voor een gewoon pleeggezin? Dit is een kind voor een instelling en anders ken ik genoeg gezinshuizen die crisisbedden hebben. Dat lijkt me passender.” “Klopt”, is het antwoord. “Alleen wil niemand haar hebben.”

Ik weet het nog goed. Op een woensdagochtend zat ik met de tranen in mijn ogen en sprak ik uit: ik heb zó'n zin dat er een kindje komt! Volgens mij zijn we er klaar voor. Het enige waar ik tegenop zie, is een kind dat echt de hele dag praat en aandacht vraagt.