Verhalen over pleegzorg

Pleegkinderen opvoeden is niet altijd makkelijk. Het is soms spannend en onzeker hoe het er volgend jaar uit zal gaan zien. Zeg ik: volgend jaar?! Soms weet je niet eens hoe het de volgende maand, week of zelfs dag zal zijn. De situatie kan zomaar veranderen, weet ik uit ervaring. Dat heeft vaak niet eens met het pleegkind te maken. Het kan een ouder zijn die in de gevangenis komt. Het kan een wisseling van hulpverlener zijn. Of het is de gezinsvoogd die besluit dat het kind terug naar ouders kan terwijl je daar als pleegouder niet achter staat. En ga zo maar door...Allemaal dingen die je als pleegouder niet in de hand hebt, die buiten je om gebeuren.

Wel een beetje raar, dit jaar. Ik word er bijna sentimenteel van. Het voordeel van altijd ”in de kleine pleegkinderen” te hebben gezeten is namelijk dat ik er bijna twee decennia lang geen één heb gemist. Waar ik het over heb? De jaarlijkse sinterklaasintocht natuurlijk! Achttien jaar lang stond ik elke herfst in de regen, de kou of zon. Het maakte niet uit, ik stond er. Sint moet het overzicht een beetje zijn kwijtgeraakt want bijna elk jaar stonden we met andere pleegkinderen met smart te wachten op de beste man.