Verhalen over pleegzorg

Ik denk vanochtend aan die mama die haar dochter een knuffel geeft, waarschijnlijk een extra lange intense knuffel. Ze zal blijven zwaaien,  tot de taxi waarin haar dochter zit, om de hoek is verdwenen. Daarna komen begrijpelijk de tranen. Tranen van intens verdriet. Want deze mama weet dat ze haar dochter even niet meer zal zien. Haar dochter gaat vandaag, op neutraal terrein, te horen krijgen dat ze naar een ander gezin gaat voor langere tijd. Omdat dit beter is voor nu. Voor moeder en voor dochter. Stapje voor stapje zal gewerkt gaan worden aan hun relatie.

Wat herken ik toch veel van haar; ze had mijn biologische dochter kunnen zijn! Zo liep mijn pleegdochter van nu 17 jaar als klein meisje een keer de deur uit met een kledingkeuze.. Het was echt geen combi, maar heel herkenbaar uit de tijd toen ik die leeftijd had. En haar sterke karakter, de overtuigende keuzes die ze maakt, haar eigen keuzes en er volledig voor gaan. Ja, ook dat is heel herkenbaar. Ze is in alles: haar gedrag, uitspraken en keuzes die ze maakt een kopie van mij!