Verhalen over pleegzorg

Er ligt een stapel gekleurde papiertjes op tafel waar ik al een week lang vlindertjes van wil gaan maken. Ik twijfel: ruim ik het maar op of probeer ik snel iets? Ik kies voor het laatste en zie dat er in een mum van tijd een eenvoudig vlindertje te maken is. Kerstin komt nieuwsgierig kijken. 'Wow! Vlinders! Die ga ik ook maken!' Ze ziet het gemak bij mij, dat kan zij ook!
Met een bot, plastic kartelschaartje begint ze enthousiast. Om er na drie tellen achter te komen dat het toch niet zo eenvoudig is. 'Nou zeg! Waarom kan ik dit niet! Ik kan ook niks! Ik ben nog maar een domme peuter. Alles wordt lelijk dat ik maak!'
Ik vraag rustig of ze mijn hulp nodig heeft en ga bewust even niet op de inhoud in. 'Ja! Maar het is toch al verpest!' Ik pruts wat en ook hier is alsnog een vlindertje van te maken. Kerstin lacht, ze is er trots op.

Kerstins juf vraagt of ik gezellig meega op schoolreisje, dat is fijn voor Kerstin. Natuurlijk ga ik mee. Het is haar eerste schoolreisje en ze vindt het spannend. Dat Kerstin dit ook nog zo klip en klaar benoemt zegt voldoende, meestal komt spanning er in vagere verschijningsvormen uit.